Meditatie, 3 juli
Psalm 88 – Waarom verstoot U mij?
Waarom, HEER, verstoot u mij
en verbergt u voor mij uw gelaat?
Psalm 88 is de somberste psalm die er is. Het is helemaal donker. Nergens een sprankje licht, in deze hele psalm niet. Er komt geen oplossing. Geen moment waarop de dichter zegt: U hebt mij gered, ik zal U eeuwig danken.
En toch is het mooi dat deze psalm ook in de Bijbel staat. Want soms kan het leven zo zijn. Zo hard, zo eenzaam. Zo uitzichtloos. Je roept om God, je steekt je handen naar hem uit, maar hij tilt je niet op. Het lijkt wel of hij er niet is. Om moedeloos van te worden.
Wat is het dan goed als er mensen zijn die naar je omkijken. Die zich niet laten wegjagen door jouw somberheid. Die niet met snelle oplossingen of met goedkope troost aankomen. Die luisteren zonder je in de reden te vallen. Die voor je zorgen. Die je naar de dokter of de psycholoog sturen (want je kunt zo somber zijn dat je zelf niet op dat idee komt of er geen heil van verwacht, en dan is het goed dat er mensen van buitenaf met je mee kijken), maar die zelf ook blijven komen – op anderhalve meter afstand, via de telefoon of via je scherm. Om je te laten voelen dat je niet alleen bent.
Om voor je te bidden.
Om in jouw plaats te geloven als jij het niet meer kunt.
Om je ervan te verzekeren dat je nooit uit Gods hand zult vallen.
Voor wie kun jij iets betekenen? Op wat voor manier?
Corien Oranje