Meditatie, 25 december
Afleiding / Leiding
Soms betrap ik mijzelf erop dat ik naar afleiding zoek. Het kan zijn dat ik iets behoorlijk nuttigs aan het doen ben (dit schrijven bijvoorbeeld), maar een stemmetje in mijn hoofd vertelt me dat ik nu wel heel lang niet mijn Whatsapp-berichten heb bekeken. Of ik moet eigenlijk nodig opruimen, en dat stemmetje vertelt me dat het beter is om even op de bank te blijven mijmeren. Waarom is het toch altijd een strijd om de dingen te doen die nodig zijn, en waarom is het moeilijk om in het hier en nu te leven? Als ik efficiënter zou omgaan met mijn tijd, zou ik problemen sneller kunnen oplossen en daarna kunnen genieten van het resultaat. Dat weet ik wel en toch doe ik het niet.
Nu is het niet zo dat we als mensen onze tijd helemaal vol moeten proppen met werk. Gelukkig is afleiding niet altijd verkeerd. Het kan onze werkstress verminderen, en (zelf)reflectie zo nu en dan is nodig om onze doelen helder voor ogen te houden. Ik wil met dit stukje ook helemaal niet beweren dat al ons werk ‘nuttig’ moet zijn! Zelf ben ik werkzaam in de cultuursector, en ik kan niet – zoals iemand werkzaam in de zorg – zeggen dat er levens afhankelijk zijn van wat ik doe. Mijn werk verschaft anderen juist afleiding.
Ieder zoekt dus ook persoonlijke, verrijkende afleiding. Als we even uitzoomen naar onze hele westerse cultuur, hebben we ook een aantal feestdagen per jaar die ons als samenleving afleiding en ademtijd geven. Kerst is zo’n feest. We kunnen eindelijk even ons werk laten voor wat het is, samenzijn met familie, vrienden weer eens opzoeken en genieten van vrije tijd (ik heb het niet over de specifieke lockdown-situatie anno 2020, maar meer algemeen). De kerstdagen doen dienst als afleiding van ons dagelijks leven.
Maar als ik me afvraag waar het met kerst eigenlijk om gaat, dan is dat alles behalve afleiding. Dan denk ik dat die feestdagen tot de belangrijkste dagen van het jaar behoren! Ik voel me misschien niet zo nuttig, maar ik voel me verbonden met iedereen die de geboorte van onze Redder, Jezus, meeviert.
Voor mij zijn dat dagen waarin ik overzicht ervaar over mijn leven. Het heeft namelijk een richting, dit leven. Ieder jaar weer is er die richting. Geboorte, leven, sterven, opstanding en hemelvaart. Ieder jaar gaat Jezus ons voor. Tot we zelf aan het einde komen.
Het lijkt op afleiding. Een kerstdiner waar we naar uitkijken. Een sfeervolle kerstnachtdienst meemaken. Even niet ‘s morgens vroeg op hoeven. Even geen deadlines van de studie. Even een politieke pauze. Maar ik neem mezelf voor deze dagen juist als de kern van het leven te zien. Iets waar ik zin en levenskracht uithaal voor de rest van de dagen. En de troostende gedachte dat God een blijvend plan heeft met ons, en daarvoor Jezus naar ons toe bracht. Geen afleiding, maar leiding voor het leven.
Simeon uit Jeruzalem wist zeker dat Jezus ons leiding zou geven, hij zei dit toen hij het kindje in de tempel zag:
29 ‘Heer, ik ben uw dienaar. Nu kan ik rustig sterven, zoals U mij beloofd hebt.
30 Want nu heb ik zelf de redder gezien.
31 U hebt hem gestuurd om alle volken te redden.
32 Hij is het licht, hij wijst de volken de weg naar u. Hij is de held van het volk Israël.’
(Lucas 2, Bijbel in gewone taal)
Christy Luth