Meditatie, 20 november

Veel plezier met je week en tot volgende zondag!

Wie wel eens naar het programma Zondag met Lubach kijkt, zal bovenstaande afscheidsgroet wellicht herkennen. Elke week sluit Arjen Lubach zijn half uur vol kritische en vermakelijke beschouwingen van het nieuws met precies dezelfde woorden af. Op een gegeven moment viel me dit op, en wetende dat Lubach niets in zijn programma aan het toeval overlaat ben ik eens gaan nadenken over hoe hij op deze leus zou zijn gekomen.

Het gaat mij dan natuurlijk vooral om het stukje ‘plezier met je week’. Misschien zijn mijn aannames vergezocht maar toch: ik weet dat Arjen Lubach een protestants christelijke opvoeding heeft gehad en daar in zijn puberteit behoorlijk radicaal mee heeft gebroken. Met dat in mijn achterhoofd proef ik in deze zin iets van afkeer van dat christelijke. Of, als ik het positiever wil omschrijven; een soort winst aan autoriteit over het eigen leven. Niemand bepaalt wat er met deze week gaat gebeuren behalve jij. Op zich lijkt dat onschuldig. Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor hoe jij je, elke week opnieuw, gedraagt naar anderen, welke aankopen je doet, met wie je contact zoekt en met wie juist niet, enzovoort. We zeggen ook wel eens: Hoe was jouw dag? en daarmee willen we alleen maar aangeven dat we ons voor even willen verplaatsen in de belevingswereld van de ander. Niks mis mee. Maar dit taalgebruik past naar mijn mening wel binnen de trend van individualisering. Het is alsof we ons ook niet meer mogen bemoeien met de ander, we delen de week niet meer met elkaar, ieder leeft zijn eigen week naast elkaar. Tot de volgende zondag.

Als christen heb ik hier een andere kijk op. Waar Lubach zijn loskoppeling van het geloof als een bevrijding ervoer (zie Adieu God? met Arjen Lubach, aflevering uit 2015), lijkt het mij een vrije val in de richting van eenzaamheid. Misschien zou ik er niet een slechter mens door worden, nee, maar samenhang en richting zouden in mijn leven ver te zoeken zijn.
Toevalligerwijs komen wij ook altijd samen op de zondag. Zouden wij elkaar op dezelfde manier willen begroeten na een kerkdienst? Het voelt wel eens alsof er geen verschil is tussen de mensen binnen of buiten de kerk, om eerlijk te zijn. Het is toch niet zo dat wij onze week laten leiden door iets anders dan onszelf? Of wel?

Het lijkt zo vanzelfsprekend dat er alsmaar weer een nieuwe week voor ons klaar ligt. Toch was daar ooit een eerste week voor nodig. En in die week maakte God de hemel en de aarde. Op elke dag van die week werd de schepping een stuk mooier en completer. Totdat wij, de mensen daar stonden (en later was er ook nog die stille week nodig). God geeft ons nu nog steeds nieuwe weken om met die schepping en met elkaar verder te gaan. Zo probeer ik er in elk geval tegenaan te kijken. Ik denk dat God ons zeker veel plezier toewenst met elke week, en dat hij de ontmoeting met ons liever niet uitstelt tot volgende zondag.

Christy Luth