Meditatie, 13 april

Pasen

Gisteren hebben we de opstanding van Jezus Christus gevierd. Het feest van het leven. Het feest waarop van alles in beweging wordt gezet, alles danst. Het feest waarop stilstand, alles bij het oude houden, geen plaats heeft, zoals Kees van Ekris vandaag zegt in de podcast van ‘Eerst dit’. Hij stelt de vraag: Wat moet bij jou in beweging komen, of blijven? Brengt je werk, je geld, je twijfel, je gewone leven, het paasevangelie in jou tot stilstand, of is het andersom: brengt dit evangelie jouw geld, jouw werk, jouw twijfel, jouw gewone leven, in beweging?

Een indringende vraag. Wat doet het evangelie van Jezus’ opstanding met mij? In een tijd waarin alles juist stil lijkt te staan. Alles is er nu op gericht om de verdere verspreiding van het coronavirus zoveel mogelijk te voorkomen. Om de mensen die door het coronavirus ziek geworden zijn zo goed mogelijk te behandelen. Om zo snel mogelijk een goed vaccin te vinden tegen dit virus. En voor de rest lijkt het toch vooral: wachten tot alles weer beter wordt. Een soort verlengde Stille Week. We hebben gisteren Pasen gevierd, maar niemand danst, komt in beweging. We blijven (noodgedwongen) thuis.

Behalve de natuur dan. Die trekt zich niks aan van het coronavirus. Er staat van alles in bloei, en zelfs aan de bomen die het langst kaal blijven zie je dat het niet lang meer kan duren of het groen breekt door. Sinds mijn tijd in Indonesië, waar het nooit herfst is, en het dus ook nooit voorjaar wordt, ben ik elk jaar weer onder de indruk van de explosie van kleuren en fris groen in de lente. Dit jaar lijkt de lente nog meer welkom dan ooit.

Is dat met het Paasevangelie net zo? Heb ik daar meer behoefte aan dan ooit?
Aan de ene kant heb ik wel het idee dat ik er meer aan toe was dan anders, aan het vieren van de opstanding van Christus, het leven dwars door de dood heen. Op een of andere manier voelde de Stille Week dit keer zwaarder. Alsof door de coronacrisis het nadenken over Jezus’ lijden en sterven meer bij mij binnenkwam dan normaal. Ik vind dat wel vreemd, want ook zonder coronacrisis is deze wereld al vol lijden en onrecht. Maar het voelt wel zo.

Aan de andere kant zou je ook kunnen denken: hadden we ook de viering van het paasfeest niet even moeten uitstellen, zoals zo veel evenementen? Is het wel gepast om het leven te vieren als er zoveel mensen overlijden, werkloos raken, door de coronamaatregelen bang zijn voor armoede en gebrek aan voedsel?
Ik denk dat het goed is om Pasen te vieren, ook nu. Pasen maakt geen einde aan alle ellende. En als je Pasen alleen mag vieren als het goed gaat, dan moet de eerste Paasviering nog gehouden worden.

Pasen is juist: leven midden in de dood. ‘Maar Christus is werkelijk uit de dood opgewekt, als de eerste van de gestorvenen’ (1 Kor 15:20). Petrus schrijft: God heeft ‘ons opnieuw geboren doen worden door de opstanding van Jezus Christus uit de dood, waardoor wij leven in hoop’ (1 Pt 1:3). Nee, de opstanding van Jezus tovert deze wereld niet om in een paradijs. Maar die geeft wel hoop. Niet alleen op een betere toekomst, maar zeker ook op een beter heden. Omdat de opstanding ons in beweging zet. Omdat de opstanding ons duidelijk maakt: God is een God van leven. Omdat we ertoe aangezet worden om ons leven, om het leven, met anderen te delen.

Dick Mak