Meditatie, 1 april

Leven vanuit rust

Begin dit jaar kreeg ik van een gemeentelid een boek cadeau: Leven vanuit rust, geschreven door Tomas Sjödin. Echt een boek voor mij. Ik ben namelijk behoorlijk rusteloos: er is zoveel dat nog gedaan kan worden, er zijn zoveel boeken die nog gelezen moeten worden, er zijn zoveel gedachten in mijn hoofd – leven vanuit rust vind ik razend moeilijk. Ik kan moeilijk stil zitten, daar word ik vaak juist onrustig van. Vandaar dat rust nemen bij mij vaak betekent: in beweging komen, wandelen, fietsen, hardlopen. Daar word ik rustig van.

Onder normale omstandigheden vind ik leven vanuit rust dus al moeilijk, laat staan in deze gekke tijd. Aan de ene kant vallen allerlei activiteiten weg, omdat we elkaars gezelschap juist moeten mijden in plaats van opzoeken. Dan blijft er een hoop tijd over voor andere dingen, zou je zeggen. Aan de andere kant wordt er van ons allerlei creativiteit verwacht, en moeten we andere vormen bedenken om ons werk te blijven doen zo goed en zo kwaad als dat gaat, en om contact met elkaar te blijven houden.

En zo proberen we wanhopig vanachter onze computer of door te telefoneren het leven zo normaal mogelijk te laten verlopen en te blijven omzien naar anderen. Uit berichten en gesprekken met anderen begrijp ik dat ik niet de enige ben die dat heel vermoeiend vindt. Daarnaast willen we ook nog het coronanieuws op de voet volgen, maar al die deskundigen die eerlijk toegeven dat er nog veel onduidelijk is en dat ze ook niet weten hoe de toekomst eruitziet dragen niet bij aan onze gemoedsrust. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen doet wat hij of zij kan om deze crisis te boven te komen, maar of onze aanpak de beste is kunnen we pas achteraf vaststellen. Veel is onzeker.

Hoe leef je vanuit de rust in deze tijd? Hoe houd je het vol als je juist in deze tijd extra hard moet werken en minder rust kunt nemen dan normaal? Of als je normale leven helemaal stil is komen te liggen, en je niet weet hoe je de tijd moet doorkomen? Hoe ga je om met de extra onzekerheid die deze crisis met zich meebrengt?

Het is denk ik belangrijk om eerlijk onze kwetsbaarheid en beperktheid en machteloosheid onder ogen te zien. En de onrust die dat geeft. Om dat naar elkaar toe uit te spreken. En dat bij God neer te leggen. Misschien dat bepaalde bijbelwoorden ons weer opnieuw kunnen raken. Ik denk aan Psalm 62: ‘Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust, van hem komt mijn redding. Hij alleen is mijn rots en mijn redding, mijn burcht, nooit zal ik wankelen’ (vs 2-3).

Dat was altijd al een tekst die mij aanspreekt. Misschien wel omdat de rust vaak zo ver weg is. Omdat ik zo verlang naar rust temidden van de gekte van het leven. Dat verlangen wordt alleen maar sterker in deze bizarre periode. Rust vinden bij God. Als je je een slag in de rondte werkt in het ziekenhuis, en toch mensen ziet sterven. Als je helemaal stil gevallen bent, en graag iets wil betekenen maar je weet niet wat.

Psalm 62 begint heel stellig: ‘Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust.’ Maar even verder is het een aansporing: ‘Zoek rust, mijn ziel, bij God alleen.’ Onszelf en elkaar aanmoedigen om rust te vinden bij God in deze onrustige, spannende tijden. In gebed je eigen leven en dat van anderen in Gods hand leggen. Aanvaarden dat we zwakke, kwetsbare mensen zijn, en uitspreken dat God onze rots en redding is. Wie weet, brengt het coronavirus ons dichter bij God. Dat is dan een geluk bij een ongeluk.

Dick Mak